به گزارش خبرگزاری اکسکو، یکی از ماندگارترین عکس های دفاع مقدس، تصویری است که لنز دوربین «کمال الدین شاهرخ» در عملیات خیبر شکار کرده است؛ عکسی که نیاز به شرح ندارد و خودش بی نهایت حرف در دلش دارد. در این عکس جانبازی با پای قطع شده و عصا بر دست در منطقه عملیاتی دوشادوش رزمندگان حرکت می کند و لحظاتی بعد از عکس گرفتن به شهادت می رسد او «شهید ابراهیم حسامی» است. حاج ابراهیمی که از عکس گرفتن فراری بود؛ اینکه نخواسته باشد با یک پا و 2 عصا در قاب دوربین ها ثبت شود، نه، ماجرا از جای دیگر آب می خورد. ابراهیم خودش را به تعلقات این دنیا وابسته نکرده و رها بود. عکس که سهل است، او از مراسم دامادی اش هم گذشت تا هر چند به اندازه یک قوت قلب، کنار همرزمانش باشد و چه زیبا و ماندگار هم ماند و قوت قلب برای همه در هر زمانه شد. در هشتم اسفند سالروز شهادت این شهید، سراغ خانواده، همرزمان و عکاس این عکس رفتیم.
شهدا دریچه هایی به سوی ما باز می کنند
به گزارش همشهری آنلاین، کمال الدین شاهرخ، عکاس این عکس از آن روز چنین می گوید: «خیلی از عکس ها بعد از سال ها رمزگشایی می شوند تا بعد از سال ها حقایقی را آشکار کنند. این یکی از آن عکس هاست. این عکس یک مجموعه است و تک عکس نیست. تصاویر دیگری هم از قبل و بعد از این عملیات دارم. نکته ای که برای من از لحظه گرفتن این عکس در خاطرم مانده این است که رزمنده هایی که در این تصویر حضور داشتند خیلی با ذوق و شوق به سمت خط مقدم می رفتند و مدام به من می گفتند از من هم عکس بگیر. این عکس دقایقی قبل از شهادت شهید حسامی در منطقه جفیر گرفته شده است؛ دقایقی بعد از این عکس، هواپیمای رژیم بعث عراق همین منطقه و ستون نیروها را بمباران کرد و ابراهیم حسامی به همراه شهید هاشم کلهر به شهادت رسیدند. قرار بود با مادر این شهید دیدار داشته باشیم که متاسفانه توفیق نداشتیم و از دنیا رفتند.»
شاهرخ که مدرس دانشگاه است به نکته مهمی درخصوص کار در حوزه شهدا اشاره می کند: «من معتقدم اگر مسیری که انتخاب می کنیم درست باشد، خود شهدا دریچه هایی به سوی ما باز می کنند. من خودم را مدیون شهدا می دانم و معتقدم آنها خواستند من در این مسیر قرار بگیرم. من هم عهد کردم خودم و دریچه دوربینم را وقف مسیر شهدا کنم تا خارج از این فضاها کار نکنم. تعبیری که من دارم تقوای چشم است. اگر به این تقوا برسیم دریچه هایی مقابل ما باز می شود که روزی آرزوی محال برایمان بود.»
دامادی که به جبهه رفت
بعد از شهادت ابراهیم، این عکس تنها دلخوشی مادر شده بود و سال ها حسرت دیدار با عکاس این عکس را داشت. اما اجل مهلت نداد و این حسرت در دلش ماند. پسرش معاون فرمانده گردان مقداد از لشکر 27 محمدرسول الله(ص) بود. در سال 1360 در منطقه گیلانغرب پای راست او با برخورد ترکش خمپاره متلاشی و منجر به قطع کامل پای او از زیر لگن شد. جوری که حتی امکان استفاده از پای مصنوعی را هم نداشت. هیچ کدام از این ها نتوانست ابراهیم را خانه نشینی و دوری از جبهه نگه دارد. کمی که از جراحت، جان گرفت هوای رفتن به جبهه به سرش زد و در تمام عملیات های گردان شرکت کرد. حتی در کوهستان های غرب نیز پابه پای دیگر رزمندگان از سینه کش کوه بالا می رفت. جالب اینجا بود که ابراهیم هرگز پیگیر تشکیل پرونده جانبازی هم نبود. رفاقت او و ابراهیم هادی هم در روحیه و سکناتش بی تاثیر نبود. گرچه مرداد 1362 پای سفره عقد نشست اما دوران خوش نامزدی هم نتوانست هوای جبهه را از سر او دور کند. 7 ماه بعد و قبل از آغاز زندگی مشترک شان به جبهه رفت.
حالا ما شدیم نیروی اضافه گردان؟
شب عملیات خیبر در منطقه طلاییه، با یک پا و دو عصای چوبی به سختی خودش را به گردان رساند تا برای عملیات فردا هشتم اسفند سال 1362 حاضر شود. شهیدان احمد نوزاد و علی جزمانی، فرماندهان گردان از او می خواهند با نیروها به خط مقدم نرود اما مگر او راضی می شد. دلش شکست و گفت: «حالا ما شدیم نیروی اضافه گردان؟ ما هم خدایی داریم اگر قسمت باشد من هم شهید می شم.» حاج نصرالله کریمی، دوست و همرزم شهید با بازگویی این خاطرات می گوید: «صبح آن شب ابراهیم وقتی می خواست خودش را به خط برساند عکاس قصد داشت از او عکس بگیرد اما او راضی نشد و گفت بروید از رزمندگان در خط فیلمبرداری کنید نه از پشت خط و من جانباز! درحالی که تندتند عصا می زد تا خودش را به بچه ها برساند عکاس از پشت این عکس را از آخرین لحظات زندگی او گرفت. دقایقی بعد هواپیمای دشمن محل گردان را در هورالعظیم بمباران کرد، یکی از شهدا ابراهیم بود، وقتی پیکر پاکش را پیدا کردند عصایش را ده ها متر دورتر از او پیدا کرده بودند، ابراهیم سینه خیز داشت خودش را به خط می رساند که هدف قرار گرفته بود.»
شهید حسامی نفر وسط
قوت قلبی بود برای رزمنده ها
خواهر شهید نیز مانند مادرش در زمان مجروحیت های ابراهیم لحظات سختی را کنار او سپری کرده است. فرشته حسامی در آن زمان پرستار بوده و با جان و دل مراقبت از تنها برادرش را به عهده گرفته بود. خودش می گوید: «باوجود دردهای بسیاری که داشت، خیلی صبور بود. اصلا ندیدم که آه و ناله ای کند. ابراهیم روحیه قوی داشت، حتی وقتی پای راستش را قطع کردند، ذره ای ناراحتی در او ندیدم. او فقط بی تاب رفتن به جبهه بود. همیشه می گفت، یعنی من که مجروحم لایق شهادت نیستم؟ یکی از وظایف او در جبهه روحیه دادن به رزمندگان بوده است. چون مجروح بود و نمی توانست در عملیات ها شرکت کند، در کنار رزمندگان به آنها روحیه و قوت قلب می داد. در همین عکسی که خیلی معروف شده حاج فاضل ترک زبان، یکی از دوستانش کنار اوست و تعریف می کند که ابراهیم همه مسیر را در کنار رزمندگان با چوب دستی می رفت و برمی گشت. می گفت من نمی دانم ابراهیم با این چوب دستی چطور از باتلاق ها عبور می کرد؟»
245245
پشت پرده این عکس حیرت انگیز جنگی چیست؟
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "پشت پرده این عکس حیرت انگیز جنگی چیست؟" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "پشت پرده این عکس حیرت انگیز جنگی چیست؟"، کلیک کنید.
