معرفی و نقد سریال فالکون و سرباز زمستان

سریال فالکون و سرباز زمستان، حسابی سروصدا کرد و خیلی ها رو درگیر خودش نشون داد؛ دنباله ای مستقیم بر ماجراهای بعد از «اونجرز: پایان بازی» که قرار بود تکلیف میراث کاپیتان آمریکا رو روشن کنه. این سریال نشون داد که وقتی استیو راجرز سپر رو کنار می ذاره، داستان تازه شروع می شه و بار سنگینی روی دوش سم ویلسون و باکی بارنز میاد.

بعد از وانداویژن، این دومین سریالی بود که مارول توی دیزنی پلاس منتشر کرد و انتظارات ازش خیلی بالا بود. همه منتظر بودن ببینن که مارول چقدر می تونه توی فرمت سریال هم مثل فیلم هاش موفق باشه و آیا واقعاً تونسته به سوالات بزرگ هویت و میراث کاپیتان آمریکا جواب بده؟ اصلاً این دوستمون، سم، چطور قراره جای استیو راجرز رو بگیره و باکی بارنز با گذشته تلخش چطور کنار میاد؟ تو این مطلب قراره حسابی بریم سراغش، ریز و درشتش رو بررسی کنیم و ببینیم آیا این سریال فالکون و سرباز زمستان اون چیزی بود که ازش توقع داشتیم یا نه.

🚨 هشدار اسپویل: اگه هنوز سریال فالکون و سرباز زمستان رو ندیدید و نمی خواید داستانش براتون لو بره، بهتره همین جا از خوندن ادامه مطلب دست نگه دارید. چون قراره به جزئیات حساسی از داستان بپردازیم.

خلاصه داستان و پیش زمینه: دنیای بعد از بلیپ

بعد از اتفاقات «اونجرز: پایان بازی»، وقتی که استیو راجرز پیر شد و سپرش رو به سم ویلسون (فالکون) داد، یه خلأ بزرگ توی دنیای سینمایی مارول (MCU) ایجاد شد. سریال فالکون و سرباز زمستان از همین جا شروع می شه. سم ویلسون در ابتدای کار با قبول مسئولیت کاپیتان آمریکا مشکل داره و سپر رو به دولت آمریکا برمی گردونه، چون فکر می کنه هنوز هم برای مردم، کاپیتان آمریکا همون استیو راجرزه. این وسط، باکی بارنز (سرباز زمستان) رو داریم که داره تلاش می کنه با کابوس های گذشته اش کنار بیاد و جبران مافات کنه. دوران وینتر سولجر هنوز مثل یه سایه روی زندگی اش افتاده و حسابی اذیتش می کنه.

اما دنیا بعد از برگشتن مردم از «بلیپ» (لحظه ای که نصف جمعیت دنیا به خاطر بشکن تانوس پودر شده بودن و بعداً برگشتن) حسابی بهم ریخته. یه گروه جدید به اسم «فلگ اسمشرز» (Flag Smashers) با رهبری یه دختر به اسم کارلی مورگنتا ظهور می کنه. این گروه اعتقاد داره دنیای پنج سالِ بدون نصف جمعیت، بهتر و بدون مرز بود و می خواد اون نظم رو برگردونه. دولت آمریکا هم بی کار نمی شینه و یه سرباز با سابقه جنگی درخشان به اسم جان واکر رو به عنوان کاپیتان آمریکای جدید معرفی می کنه. حالا سم و باکی که زیاد دل خوشی از این اتفاق ندارن، باید با هم متحد بشن تا با فلگ اسمشرز مقابله کنن و توی این راه، پای شخصیت های قدیمی تر مثل بارون زیمو و حتی شارون کارتر هم به داستان باز می شه.

سریال فالکون و سرباز زمستان در واقع داره نشون می ده زندگی این قهرمان ها توی یه دنیای بهم ریخته و پر از ابهامات هویتی چطوریه. هر کدوم با مشکلات شخصی خودشون دست و پنجه نرم می کنن و در عین حال باید با تهدیدهای جهانی هم روبه رو بشن. این سریال از همون لحظه اول درگیرمون می کنه تا ببینیم میراث استیو راجرز چطور قراره به دوش کشیده بشه و کی واقعاً لایق این سپره.

تحلیل عمیق شخصیت ها و قوس های داستانی: جنگ درونی قهرمانان

سم ویلسون (فالکون) و چالش میراث کاپیتان آمریکا

سفر سم ویلسون تو این سریال واقعاً دیدنیه. اولش سپر استیو راجرز رو قبول نمی کنه چون فکر می کنه لیاقتش رو نداره و جامعه هم اون رو به عنوان کاپیتان آمریکا قبول نمی کنه. این مقاومت، بیشتر از هر چیزی از ترس و احساس عدم شایستگی خودش میاد. سم یه کهنه سربازه و مسئولیت پذیری زیادی داره، اما میراث کاپیتان آمریکا اونقدر سنگین و نمادینه که حتی برای قهرمانی مثل سم هم قابل درک نیست. داستان سریال به خوبی نشون می ده که سم چطور با تبعیض نژادی دست و پنجه نرم می کنه؛ همونطور که توی داستان شاهدش هستیم، در جامعه ای که کاپیتان آمریکا همیشه یه سفیدپوست بوده، پذیرش یه کاپیتان آمریکای سیاه پوست چقدر سخته.

سم باید نه تنها با تهدیدهای بیرونی مبارزه کنه، بلکه با نژادپرستی های ریشه دار در سیستم هم بجنگه و ثابت کنه که قهرمان بودن به رنگ پوست و نژاد نیست، بلکه به قلب و اراده آدم برمی گرده. قوس شخصیتی سم از کسی که سپر رو پس می ده تا کسی که با لباس جدید و با افتخار سپر رو به دست می گیره، واقعاً عمیق و پر از معنیه و نشون می ده چطور یک قهرمان واقعی متولد می شه.

باکی بارنز (سرباز زمستان) و رهایی از گذشته

باکی بارنز هم حسابی توی این سریال سختی می کشه. بعد از سال ها شست وشوی مغزی و تبدیل شدن به یه قاتل بی رحم به اسم وینتر سولجر، حالا داره تلاش می کنه با گذشته اش کنار بیاد. کابوس ها و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) امانش رو بریده. باکی مدام به جلسات مشاوره می ره تا بتونه خودش رو ببخشه و راهی برای جبران پیدا کنه.

یکی از قشنگ ترین بخش های سریال فالکون و سرباز زمستان، تکامل رابطه باکی با سمه. این دو تا اولش زیاد با هم کنار نمیان، اما کم کم تبدیل می شن به دو دوست واقعی که همدیگه رو می فهمن و حمایت می کنن. این شیمی فوق العاده بین آنتونی مکی (سم) و سباستین استن (باکی) باعث شده رابطه این دو خیلی طبیعی و دوست داشتنی از آب دربیاد. باکی در نهایت تلاش می کنه گذشته رو رها کنه و به سمت آینده ای بهتر بره، هرچند که زخم های اون دوران هنوز عمیقه.

جان واکر (کاپیتان آمریکا منتخب دولت)؛ قهرمانی به اجبار

شاید بشه گفت جان واکر یکی از پیچیده ترین شخصیت های سریال بود. دولتی ها اون رو به عنوان کاپیتان آمریکای جدید انتخاب می کنن، اما واکر در واقع نماینده تفکر دولتیه، نه جوهره واقعی کاپیتان آمریکا. اون یه قهرمان جنگیه، شجاعه و مهارت نظامی داره، اما از نظر اخلاقی و روانی، آمادگی حمل این سپر رو نداره. فشارهایی که روشه، کم کم اون رو به سمت تاریکی می بره و باعث می شه تصمیم های اشتباهی بگیره.

وایت راسل توی نقش جان واکر واقعاً درخشید. بازی اون اونقدر خوب بود که خیلی ها از واکر متنفر شدن! صحنه معروف سپر خونین که جان واکر بی رحمانه یه نفر رو با سپر می کشه، نقطه اوج سقوط این شخصیت بود و نشون داد که معیار دولتی ها برای انتخاب قهرمان چقدر می تونه با واقعیت متفاوت باشه. جان واکر در نهایت تبدیل به US Agent می شه، که خودش یه شخصیت خاکستری و جذاب برای آینده MCU رو نوید می ده.

بارون زیمو؛ یک شرور جذاب و چندوجهی

بازگشت بارون زیمو یکی از اتفاقات جذاب فالکون و سرباز زمستان بود. دنیل برول دوباره به نقش خودش برگشت و این بار هم حسابی درخشید. زیمو یه شرور کلاسیک نیست؛ اون انگیزه و فلسفه خاص خودش رو داره. مخالف سرسخت ابرانسان هاست و فکر می کنه قدرت مطلق، فساد مطلق می آره. با اینکه یه تبهکاره، ولی توی این سریال به سم و باکی کمک می کنه و همین پیچیدگی باعث می شه خیلی جذاب به نظر بیاد.

«شاید بشه گفت بارون زیمو با اون رقص معروفش، نه تنها دل باکی بارنز، بلکه دل خیلی از تماشاگرها رو هم برد! دنیل برول واقعاً کاراکتر زیمو رو به یه شرور چند بُعدی و کاریزماتیک تبدیل کرده که دیدنش هیچ وقت خسته کننده نیست.»

بازی دنیل برول اونقدر قوی بود که هر صحنه ای که زیمو توش بود، جذاب و دیدنی می شد. شیمی اون با سم و باکی هم عالی بود و لحظات کمدی و جدی خوبی رو خلق کردن. زیمو نشون داد که شرور بودن همیشه به معنای بد مطلق بودن نیست، بلکه ممکنه از یه دیدگاه متفاوت به دنیا بیاد.

شارون کارتر و تحولات شخصیت

شارون کارتر، مأمور سابق شیلد که آخرین بار توی «جنگ داخلی» دیدیمش، توی این سریال حسابی تغییر کرده. از یه مأمور وفادار، تبدیل به پاور بروکر (Power Broker)، یه شخصیت مرموز و قدرتمند توی بازار سیاه مادریپور شده. این پیچش داستانی برای خیلی ها غافلگیرکننده بود و نشون داد که مارول چطور می تونه شخصیت های فرعی خودش رو هم توسعه بده و داستان های غیرمنتظره ای براشون بسازه. تغییر شارون کارتر کاملاً منطقی به نظر می رسه؛ بعد از اینکه دولت آمریکا اون رو رها کرد، اون مجبور شد برای بقا، راه خودش رو پیدا کنه و این راه، لزوماً همیشه راه درست نبود.

فلگ اسمشرز (کارلی مورگنتا)؛ فراتر از یک شرور ساده؟

گروه فلگ اسمشرز و رهبرشون، کارلی مورگنتا، قرار بود یه جور آنتاگونیست خاکستری باشن که انگیزه های قابل درکی دارن. اونا فکر می کنن دارن برای یه دنیای بهتر می جنگن، دنیایی که بعد از بلیپ برای مدتی بدون مرز و محدودیت بود. هدفشون ایجاد یه جهان، یک مردم بود و از سرم ابرسرباز برای رسیدن به این هدف استفاده می کردن.

اما متأسفانه، این بخش از سریال کمی ضعیف تر عمل کرد. با اینکه انگیزه های فلگ اسمشرز درک می شد، اما شخصیت پردازی اونا اونقدر عمیق نبود که مخاطب بتونه کاملاً باهاشون همدلی کنه. گاهی اوقات اعمالشون بی رحمانه و غیرمنطقی به نظر می رسید و این باعث شد که به جای یه گروه با انگیزه، بیشتر شبیه یه تهدید عمومی باشن که باید از بین برن. این شاید یکی از نقاط ضعف داستان فالکون و سرباز زمستان باشه که فرصت پردازش عمیق تر به این گروه رو از دست داد.

مضامین و پیام های اصلی سریال: بیشتر از یه مبارزه ساده

سریال فالکون و سرباز زمستان فقط یه سریال ابرقهرمانی پر از اکشن نیست، بلکه کلی پیام و مفهوم عمیق رو هم با خودش همراه داره که حسابی ذهنمون رو درگیر می کنه.

میراث و هویت: کی شایسته حمل سپره؟

یکی از مهم ترین مضامین سریال، بحث میراث و هویته. سؤال اصلی اینه که بعد از استیو راجرز، چه کسی واقعاً لایق حمل سپر کاپیتان آمریکاست؟ آیا فقط قدرت بدنی کافیه؟ یا فداکاری، ارزش ها و نماینده مردم بودن هم مهمه؟ سریال به خوبی نشون می ده که این سپر فقط یه وسیله جنگی نیست، یه نماده. نماد امید، عدالت و آرمانی که استیو راجرز برایش جنگید. سم ویلسون توی این مسیر، با چالش های زیادی روبه رو می شه تا بتونه هویت خودش رو به عنوان کاپیتان آمریکا تعریف کنه و نشون بده که لیاقت این نماد رو داره.

نژادپرستی و سیستماتیک بودن آن: تلنگری به واقعیت

اینجا جاییه که سریال فالکون و سرباز زمستان واقعاً شجاعانه عمل می کنه. نژادپرستی، به خصوص نژادپرستی سیستماتیک در آمریکا، یکی از ستون های اصلی داستانه. ما توی سریال می بینیم که چطور سم ویلسون، با اینکه یه قهرمانه و دنیا رو نجات داده، توی یه بانک برای گرفتن وام با تبعیض روبه رو می شه. یا داستان آیزا بردلی، اولین ابرسرباز سیاه پوست که توی آزمایش های ظالمانه دولت گرفتار شده بود. این بخش ها نه تنها تلنگری به واقعیت های جامعه آمریکاست، بلکه به مخاطب اجازه می ده تا از زاویه ای جدید به دنیای ابرقهرمانی نگاه کنه و ببینه که قهرمان بودن همیشه به معنی حل شدن تمام مشکلات نیست.

جنگ، تراما و PTSD: زخم های پنهان قهرمانان

باکی بارنز تجسم زنده این مضمونه. داستان اون در مورد مبارزه با PTSD و تراماهای ناشی از دوران وینتر سولجره. سریال به خوبی نشون می ده که عواقب جنگ و کارهای خشونت آمیز چطور می تونه تا سال ها روی روان یه آدم تأثیر بذاره، حتی اگه اون آدم یه ابرقهرمان باشه. سم ویلسون هم به عنوان یه کهنه سرباز، با این مسائل بیگانه نیست. این سریال یادآوری می کنه که قهرمانان هم انسان اند و با مشکلات روحی و روانی دست و پنجه نرم می کنن.

سیاست، قدرت و بحران پناهندگان: دنیای بعد از بلیپ

دنیای بعد از بلیپ حسابی بهم ریخته بود. میلیاردها نفر برگشته بودن و منابع و جا برای زندگی کم شده بود. همین موضوع باعث ایجاد بحران پناهندگان و گروه هایی مثل فلگ اسمشرز شد. سریال به شدت از سیاست های دولتی در قبال این پناهجویان و چگونگی مدیریت بحران انتقاد می کنه. نشون می ده که قدرت طلبی و سیاست بازی چطور می تونه اوضاع رو بدتر کنه و چطور قهرمانان باید بین قانون و اخلاق، یکی رو انتخاب کنن.

قهرمان بودن در دنیای مدرن: خوب مطلق یا خاکستری؟

سریال این سؤال رو مطرح می کنه که آیا قهرمانان همیشه باید خوب مطلق باشن؟ شخصیت هایی مثل جان واکر، شارون کارتر و حتی بارون زیمو، همه توی طیف خاکستری حرکت می کنن. جان واکر با نیت خوب شروع می کنه ولی تحت فشارها سقوط می کنه. شارون کارتر به خاطر بی عدالتی ها تبدیل به پاور بروکر می شه. این سریال نشون می ده که دنیای مدرن پیچیده تر از قهرمان های سیاه و سفیده و گاهی اوقات برای انجام کار درست، باید دست به کارهای سؤال برانگیز زد.

نقد فنی و هنری سریال: اکشن پرقدرت و درام متزلزل

کارگردانی (Kari Skogland) و سبک بصری

کاری اسکاگلند، کارگردان سریال فالکون و سرباز زمستان، توی صحنه های اکشن واقعاً کارش رو خوب انجام داده. سکانس های مبارزه هوایی فالکون توی قسمت اول، نفس گیر و باکیفیت فیلم های سینمایی MCU بود. صحنه های تعقیب و گریز و درگیری های فیزیکی هم عالی از آب دراومده بودن و حسابی آدرنالین رو بالا می بردن.

اما جایی که پای درام و تعادل بین اکشن و درام وسط میاد، سریال کمی متزلزل عمل می کنه. بعضی صحنه های دراماتیک می توانست عمیق تر باشد و کارگردانی گاهی اوقات نتونست اون تعادل لازم رو بین این دو عنصر مهم حفظ کنه. در مقایسه با وانداویژن که به خاطر کارگردانی هوشمندانه و خاصش تحسین شده بود، فالکون و وینتر سولجر توی بخش درام کمی جای کار داشت.

فیلمنامه و ساختار روایی

فیلمنامه سریال، خصوصاً با توجه به اینکه گفته می شه به خاطر پاندمی کرونا بازنویسی هایی داشته، نقاط قوت و ضعف خودش رو داره. سرعت روایت (Pacing) توی قسمت های میانی عالیه و به خصوص قسمت های سوم و چهارم که بارون زیمو وارد صحنه می شه، حسابی اوج می گیره. اما توی قسمت های پایانی، حس یه جور عجله برای جمع بندی به آدم دست می ده که باعث می شه بعضی از پیچش های داستانی، به اندازه کافی زمینه سازی نشن و کمی سطحی به نظر بیان. دیالوگ ها اکثراً قوی و تأثیرگذارن، مخصوصاً اونایی که بین سم و باکی رد و بدل می شن و پر از طنز و کنایه ن.

بازیگری

اگه بخوایم فقط یه چیز رو از سریال فالکون و سرباز زمستان تحسین کنیم، اون بازی های درخشان بازیگراشه. آنتونی مکی و سباستین استن توی نقش های اصلی، عالی ظاهر شدن و شیمی بینشون بی نظیره. اونا نه تنها صحنه های اکشن رو عالی بازی کردن، بلکه توی لحظات دراماتیک هم عمق زیادی به شخصیت هاشون بخشیدن. وایت راسل در نقش جان واکر، اونقدر خوب بازی کرد که خیلی ها رو از این شخصیت متنفر کرد، که خودش نشون دهنده قدرت بازیگریشه. و البته، دنیل برول در نقش زیمو که برگ برنده سریال بود. اون تونست زیمو رو به یه شخصیت کاریزماتیک و به یادماندنی تبدیل کنه.

جلوه های ویژه و صحنه های اکشن

همونطور که انتظار می رفت، جلوه های ویژه و صحنه های اکشن سریال توی سطح بالایی قرار دارن. مارول اینجا هیچ کم و کاستی نذاشته و سکانس های مبارزه، انفجار و پرواز فالکون، همگی کیفیت سینمایی دارن. این باعث می شه که تماشاگر حس کنه داره یه فیلم سینمایی می بینه، نه یه سریال. این یکی از نقاط قوت بزرگی بود که فالکون و سرباز زمستان رو حسابی جذاب کرد.

موسیقی متن (Henry Jackman)

موسیقی متن سریال فالکون و سرباز زمستان، که هنری جکمن ساخته، به خوبی تونسته حس و حال سریال رو منتقل کنه. تم های حماسی برای صحنه های اکشن و ملودی های تأثیرگذار برای لحظات دراماتیک، همگی به خوبی در کنار هم قرار گرفتن. البته شاید به اندازه موسیقی متن وانداویژن به یاد ماندنی نباشه، اما کار خودش رو به درستی انجام داده و به غنای بصری سریال اضافه کرده.

نقاط قوت و ضعف سریال: کفه ترازو به کدام سمت می رود؟

مثل هر اثر هنری دیگه ای، سریال فالکون و سرباز زمستان هم نقاط قوت و ضعف خودش رو داشت. بیایید به طور خلاصه یه نگاهی بهشون بندازیم:

نقاط قوت:

• شیمی فوق العاده بین سم ویلسون و باکی بارنز که باعث شده لحظات کمدی و دراماتیکشون حسابی دلنشین باشه.
• پرداخت عمیق به شخصیت های اصلی و قوس های داستانی اونا، خصوصاً سفر درونی سم برای پذیرش میراث کاپیتان آمریکا و مبارزه باکی با گذشته اش.
• بازی های درخشان بازیگران، به خصوص دنیل برول در نقش زیمو و وایت راسل در نقش جان واکر.
• صحنه های اکشن هیجان انگیز و با کیفیت بالا که شبیه به فیلم های سینمایی مارول بودن.
• پرداختن به مضامین اجتماعی و سیاسی مهم و بحث برانگیز مثل نژادپرستی، هویت و پیامدهای جنگ.

نقاط ضعف:

• ضعف در پرداخت کافی به برخی شخصیت های منفی، به ویژه گروه فلگ اسمشرز که پتانسیل بیشتری برای عمق بخشی داشتن.
• سرعت زدگی در جمع بندی داستان در قسمت های پایانی که باعث شد برخی پیچش های داستانی به اندازه کافی زمینه سازی نشن.
• عدم تعادل کافی بین اکشن و درام در برخی قسمت ها، که گاهی اوقات به ریتم سریال ضربه زد.
• برخی از دیالوگ ها یا صحنه ها که می تونستند تأثیرگذارتر باشن، مثلاً سخنرانی پایانی سم ویلسون.

تاثیر سریال بر آینده MCU: پلی به فازهای بعدی

سریال فالکون و سرباز زمستان فقط یه داستان مستقل نبود، بلکه حسابی به آینده دنیای سینمایی مارول هم راه باز کرد. مهم ترین تأثیر مستقیمش، آماده کردن زمینه ها برای «کاپیتان آمریکا ۴» هست که قراره سم ویلسون رو رسماً به عنوان کاپیتان آمریکا نشون بده. این سریال نشون داد که سم نه تنها لیاقت این عنوان رو داره، بلکه می تونه یه کاپیتان آمریکا با رویکرد و دیدگاه های جدید باشه که به مسائل اجتماعی و سیاسی هم اهمیت می ده.

معرفی US Agent یا همون جان واکر، از دیگر تأثیرات مهمه. با توجه به اینکه کنتس والنتینا آلگرا د فونتین (که توی این سریال برای اولین بار دیدیمش) جان واکر رو جذب تیم خودش کرد، احتمالاً قراره این شخصیت رو توی پروژه های آینده مارول، شاید توی تیم Thunderbolts ببینیم. بازگشت بارون زیمو و قرار گرفتنش توی زندان هم این پتانسیل رو ایجاد می کنه که دوباره توی داستان های بعدی MCU ظاهر بشه و نقش های پیچیده تری رو ایفا کنه.

این سریال با پردازش به مسائلی مثل میراث و هویت، راه رو برای داستان های آینده مارول باز می کنه که عمیق تر به جنبه های انسانی و اجتماعی قهرمانان می پردازن. سریال فالکون و وینتر سولجر یه جورایی نشون داد که دنیای ابرقهرمانی مارول بعد از «پایان بازی» وارد فاز جدیدی شده که بیشتر از قبل به مشکلات واقعی دنیا و انسان ها نزدیکه.

نتیجه گیری و امتیاز نهایی: آیا ارزش دیدن داشت؟

خب، رسیدیم به آخر خط نقد سریال فالکون و سرباز زمستان. این سریال، با تمام نقاط قوت و ضعفش، یه تجربه تماشای باارزش توی دنیای سینمایی مارول بود. با اینکه شاید به اون اوج کمالی که وانداویژن رسیده بود، نرسید، اما تونست یه شروع قوی برای فاز چهارم تلویزیونی مارول باشه و حسابی پایه های آینده MCU رو محکم کنه.

سریال فالکون و سرباز زمستان به خوبی به سؤال اصلیش پاسخ داد: بله، میراث کاپیتان آمریکا به درستی به دوش کشیده شد، اما نه بدون چالش و سختی. سم ویلسون با تمام وجودش برای این جایگاه جنگید و نشون داد که قهرمان بودن فقط به قدرت فیزیکی نیست، بلکه به قلبی بزرگ و اراده ای پولادین برای ایستادگی در برابر بی عدالتی ها نیاز داره. داستان باکی هم یه یادآوری قدرتمند بود که هر قهرمانی، زخم های خودش رو داره و شفایابی یه مسیر طولانیه.

این سریال رو به هر کسی که طرفدار پروپاقرص MCU هست، یا به داستان های ابرقهرمانی با تم های اجتماعی و سیاسی عمیق علاقه داره، حتماً توصیه می کنم. اگه دنبال اکشن های نفس گیر و در عین حال یه داستان انسانی و پرفکر هستید، فالکون و وینتر سولجر گزینه ی خوبیه.

با در نظر گرفتن تمام موارد، من به سریال فالکون و سرباز زمستان امتیاز ۷.۵ از ۱۰ رو می دم. یه اثر قوی که جای خودشو توی قلب طرفدارای مارول باز می کنه و آینده هیجان انگیزی رو نشون می ده.