سرنوشت «الجزایر» در غزه تکرار می شود؟

تاریخ دوبار تکرار می شود؛ اما گاهی هر دوبار می تواند تراژیک باشد؛ مانند آنچه در الجزایر و غزه روی داد. الجزایر 130 سال از سوی فرانسه اشغال شد. قتل عام، تجاوز، قحطی و بمباران فصل مشترک دهه ها زیست فلسطین و الجزایر است و حال تجربه الجزایر پیش روی جهانیان است.

به گزارش اکسکو، «نورنیوز» نوشت: ژنرال کهنه کار از کنار تابوت هایی که روی زمین ردیف چیده شده بود، گذشت و در جایگاه سخنرانی ایستاد. هنوز آثار شوک، روی چهره خانواده قربانیان جای خود را به اندوه نداده بود و چشمان شان انگار در تسخیر رویدادی قرار داشت که چون صاعقه برسرشان فرود آمده بود.

سکوتِ فضا را صدای نظامیِ میانسال شکست. او صحبت هایش را با «تروریستی» خواندن عملیات چریکی نیروهای مقاومت آن منطقه شروع کرد و درنهایت از انتقامی نظامی و سخت خبر داد و گفت: «بیایید مقابل این تابوت ها قسم بخوریم تا برای انتقام از کسانی که از ما گرفته شده اند، هر کاری انجام دهیم ». فردای عملیات غافلگیرکننده علیه اشغالگران بود که حملات همه جانبه آغاز شد؛ وحشیانه ترین کشتاری که ساکنان بومی آنجا در چند دهه اشغال سراغ داشتند. بمب، خشونت و قحطی، هیچ نقطه امنی باقی نگذاشته بود و شمار کشته ها به حدی زیاد بود که امکان تدفین جداگانه وجود نداشت.

برخلاف تصور ابتدایی، این گزارش توصیف جنگ غزه بعد از عملیات «طوفان الاقصی» نبود؛ بلکه روایتی واقعی از نبرد الجزایر است که بعد از عملیات چریک های مسلمان علیه اشغالگریِ 130 ساله فرانسوی ها آغاز شد. فرانسه با اتخاذ سیاست «زمین سوخته» گستره ای از جنایات جنگی اعم از قتل عام و تجاوزهای دسته جمعی رقم زد که به شهادت 500 هزار تا یک میلیون نفر از جمعیت الجزایر منجر شد. درگیری نظامی در نهایت و به ظاهر با پیروزی پاریس به پایان رسید اما فرانسه مدت کوتاهی بعد تمام جمعیت این مستعمره را در خیابان مقابل خود دید. مشت آهنین، نتیجه معکوس داده بود.

نظامیان فرانسوی به خانه بازگشتند، الجزایر استقلال و حق حاکمیت خود را پس گرفت و نتیجه این نبرد ساختار سیاسی و حکمرانی در فرانسه را تغییر داد. آیا تجربه «الجزایر» برای غزه قابل تکرار است؟

کوچه پس کوچه های تنگ، باریک و شیب دار الجزیره که از دو سو با خانه هایی سفید محصور شده بود، زیر پای کماندوهای فرانسوی می لرزید. زنان بومی که با چادرهای کوتاه و سفید و روبنده ای سفیدتر و حاشیه دوزی شده روی پله ها می نشستند، با شنیدن این صدا در خانه ها می خزیدند.

فرانسوی هایی که از مبارزه چریک های عرب و مسلمان در الجزیره به ستوه آمده بودند، پایتخت زیبای بزرگ ترین کشور آفریقا را به یک قتلگاه بزرگ بدل کرده بودند. تقریبا هیچ کس از اتاق شکنجه فرانسه زنده بیرون نمی آمد؛ مگر اینکه از اعضای نهضت آزادی بخش الجزایر اطلاعاتی داده باشد. نهضتی زیرزمینی و مخفیانه که در خلال چند دهه مبارزه با استعمار فرانسه، یکی از پیچیده ترین شیوه مبارزات شهری را ابداع و پیاده می کرد. خشونت، بی رحمی و کشتار گسترده سران نهضت را یکی یکی بلعید و درست در روزهایی که خیال پاریس از چریک ها راحت شده بود، مردم به خیابان آمدند و استقلال شان را پس گرفتند. سوال اینجاست بین نبرد الجزایر و جنگ غزه چه شباهت هایی وجود دارد؟ آیا سرنوشت الجزایر در انتظار فلسطین است؟ برای جواب به این سوال باید پرسش دیگری پاسخ داده شود؛ اینکه هدف رژیم صهیونیستی از اشغال و هدف حماس از مقاومت چیست؟

فرانسوی ها در زمان اشغال الجزایر ادعا می کردند: «ما برای دفاع از استعمار به اینجا نیامده ایم. ما مدافع آزادی و یک نظم جدید هستیم.» بسیاری از مردم فرانسه و مهاجران در الجزایر، قاطعانه از استعمار فرانسه دفاع می کردند و الجزایر را بخشی جدا نشدنی از فرانسه می دانستند که نشان می دهد دیدگاه رژیم صهیونیستی در محق دانستن خود نسبت به اراضی اشغالی با استدلال فرانسوی ها خیلی متفاوت نیست. هدف حماس از عملیات «طوفان الاقصی» اما خشونت یا انتقام نبود. حماس همواره خواستار تشکیل یک کشور مستقل به نام فلسطین و حق حاکمیت مردم این کشور بر سرزمین و سرنوشت شان است، اما دستگاه تبلیغاتی رژیم صهیونیستی و متحدانش به ویژه امریکا تلاش دارد «طوفان الاقصی» را فارغ از زمینه ها و پیشینه های وقوع آن به یک عملیات چریکی و به اعتقاد آنها «تروریستی» تنزل دهند تا به این ترتیب هر واکنشی به آن مشروع، مباح و قانونی باشد؛ این در حالی است که عملیات غافلگیرانه حماس، عکس العملی علیه سالها خشونت، اشغال، محاصره ، گسترش شهرک سازی و دست آخر حمله به مسجدالاقصی بود.

نخستین درس از تجربه فرانسه در الجزایر برای رژیم صهیونیستی و امریکا، نتیجه قابل پیش بینی «خشونت بیش از حد» است؛ چنانکه رهبران

پایان خبر اکسکو