تازه ترین زیردریایی آمریکا، ناو هواپیمابر هم است

غزال زیاری: اخیراً دولت چین تمرینات نظامی گسترده ای را در اطراف تایوان برگزار می کند که احتمالاً در واکنش به انتخاب رییس جمهور جدید تایوان (طرفدار پروپاقرص استقلال این کشور) است.

از سوی دیگر تایوان هم با استقرار موشک های ضدکشتی مافوق صوت و کشتی های گارد ساحلی در خطوط ساحلی اش، واکنش نشان داده است که به نحوی واکنشی به محاصره یا تهاجم بالقوه چین تلقی می شود. رسانه های دولتی چین هم از احتمال وقوع چنین درگیری هایی خبر می دهند. در واکنش به این ماجرا، چین نیز تعداد زیادی نیروی زمینی را به خط ساحلی خود منتقل کرده است. از سوی دیگر مطبوعات دولتی چین اخیراً مدعی شده اند که این کشور در ماه ژوین به تایوان حمله خواهد کرد.

این دقیقاً همان چیزی است که دنیا و به ویژه تایوانی ها مدت هاست نگرانش بودند؛ اقدام نظامی چین علیه جزیره تایوان.

در این وضعیت، نیروی دریایی آمریکا حس می کند به افزایش قابلیت های زیردریایی و وسایل نقلیه زیردریایی بدون سرنشین (UUV) برای مقابله با سیستم های ضد دسترسی/منع منطقه (A2/AD) چین بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد.

کاملاً واضح است که به محض اولین شلیک، نیروی دریایی کشورها قبل از هر نیروی دیگری وارد عمل خواهند شد. دراین بین قابلیت های جامع منطقه ای ضد دسترسی/منطقه چین (A2/AD) حسابی نگران کننده خواهد بود؛ چرا که اگر این سیستم ها مطابق ادعاها عمل کنند، اساساً کشتی های جنگی آمریکا و متحدانش حرف چندانی برای گفتن نخواهند داشت.

A2/AD: انکار فرافکنی قدرت

موضوع اصلی قدرت نمایی است. چگونه یک نیروی نظامی عمدتاً اعزامی مانند ارتش آمریکا، نه تنها نیروها و تجهیزات بلکه محموله های مخرب خود را بر فراز اهداف دشمن منتقل کند، آن هم در حالی که اهداف موردنظر با شبکه غیرمتمرکز و یکپارچه ای از موشک ها، راکت ها و سلاح های هایپرسونیک منطقه ای به طور کامل دفاع شوند؟ سلاح هایی که هزینه تولید و استقرار آن ها در مقایسه با پلتفرم های آمریکایی و متحدانش بسیار ناچیز است ولی تجهیزات آمریکایی را به خوبی ردیابی می کنند و هدف قرار می دهند.

نکته کلیدی همین جاست؛ چراکه همین سیستم های تسلیحاتی (موشک ها و تسلیحات مافوق صوت)، درصورتی که با مجموعه قابل اعتمادی از حسگرهای دوربرد در راستای شناسایی، مکان یابی و ردیابی کشتی های جنگی آمریکا همراه نشوند، فایده ای نخواهند داشت.

به همین خاطر چین سلاح های A2/AD خود را با چنین حسگرهایی همراه کرده است. این سیستم های ردیاب می توانند تا برد 1000 کیلومتری از محل استقرارشان را پوشش دهند و با طیف گسترده ای از فناوری ها، از سیستم هایی با تکنولوژی ابتدایی (مثل بالن های مجهز به سنسور که به جو پرتاب می شوند) تا فناوری های پیشرفته (مثل ماهواره های نظارتی مبتنی بر هوش مصنوعی) همراه شوند.

درنتیجه آمریکایی ها باید یاد بگیرند که نه تنها از راه دور بجنگند، بلکه باید این کار را به شیوه ای مخفیانه تر، سریع تر و ایمن تر انجام دهند. همین جاست که نیروی زیردریایی آمریکا اهمیت زیادی پیدا می کند. قرارداد زیردریایی هسته ای بین استرالیا، بریتانیا و آمریکا (AUKUS) که در سال 2021 رسمی شد، اقدام مهمی در این راستا بود.

واقعیت نگران کننده آن است که پنتاگون به دلیل محدودیت در کارخانه های کشتی سازی آمریکا، نمی تواند زیردریایی های کافی را برای نبرد با چین در دسترس داشته باشد؛ اما در این شرایط نیاز به افزایش سریع قابلیت های زیردریایی، نه تنها برای آمریکا، بلکه در کارخانه های کشتی سازی نیروی دریایی متفقین بیش از هرزمان دیگری احساس می شود. فناوری دیگری که در سال های آینده ضروری به نظر می رسد، وسایل نقلیه بدون سرنشین زیرآب (UUV) است.

در حال حاضر پنتاگون مشغول آزمایش نسخه های پیچیده تر این فناوری است و امیدوار است تا بتواند این سیستم ها را به خوبی ارتقا دهد و در عین مخفی کاری، آن ها را به اندازه کافی به سواحل دشمن نزدیک کند؛ آن هم به نحوی که سلاح های شناسایی چینی و A2/AD نتوانند متوجه حمله این UUVها شوند.

آینده از آن تکنولوژی جدید است

در این بین، اهمیت کانسپت تجربی ادغام قابلیت حمله هوایی ناوهای هواپیمابر با زیردریایی ها اهمیت پیدا می کند. این مفهوم اولین بار در سال های پایانی جنگ جهانی دوم، توسط نیروی دریایی امپراتوری ژاپن (IJN) مطرح شد.

زمانی که نیروی دریایی ژاپن در نبرد با آمریکا، ناوهای هواپیمابرش را از دست داد، مهندسان ژاپنی به فکر ساخت زیردریایی تخصصی ای افتادند که می توانست هواپیمایی دریایی را پرتاب کند. آن هواپیمای دریایی، مجهز به اژدر بود و زیردریایی می توانست مخفیانه تا کانال پاناما سفر کند و هواپیماهای دریایی را مستقر کند تا آن هواپیماها کانال پاناما و اطرافش را بمباران کنند.

در آن زمان حتی نمونه اولیه ای هم ساخته شد و مورد آزمایش قرار گرفت ولی درنهایت در پایان جنگ به دست آمریکایی ها افتاد.

به نظر می رسد این ایده بسیار درخشان اگر با فناوری ها و نیازهای مدرن تطبیق داده شود، به خصوص در عصر A2/AD، به ساخت زیردریایی هواپیمابر خواهد انجامید. این زیردریایی ها به جای پرتاب هواپیماهای دریایی، می توانند انبوهی از پهپادها را در مناطق موردنظر مستقر کنند.

منبع: nationalinterest

54321

تازه ترین زیردریایی آمریکا، ناو هواپیمابر هم است