بسکتبال 3 نفره چتری برای 2 سال ناکامی فدراسیون

بسکتبال ۳ نفره چتری برای ۲ سال ناکامی فدراسیون

ایمان گودرزی: بسکتبال ایران در دوره ی جدید مدیریتی که جواد داوری به عنوان یکی از قهرمانان ملی این رشته از 9 اسفند 1400 در یک مجمع انتخاباتی پرهیاهو و پرحرف و حدیث سکاندار این رشت.

جواد داوری در همان آغازین ماه های فعالیت خود، در کمال تعجب، حکم برکناری مصطفی هاشمی را امضا کرد و سعید ارمغانی را به عنوان سرمربی جدید انتخاب کرد. اما این تغییر نه تنها نتیجه ی خوبی به دنبال نداشت، بلکه تا آن حد در رقابت های انتخابی جام جهانی دوره ی قبل، بد ظاهر شدیم که با ستاره های خود، به قزاقستان باختیم و به لطف عدم حضور استرالیا در ایران، با خوش شانسی محض به جام جهانی رسیدیم. در کاپ آسیا هم در عین ناباوری و با یک بازی ضعیف مقابل اردن حتی به جمع 4 تیم هم نرسیدیم.

اشتباه محض در تغییر مصطفی هاشمی و آوردن سعید ارمغانی با توجه به نتایج صعیف، با برکناری شتاب زده سعید ارمغانی ادامه یافت و اشتباه بزرگ تری رخ داد که هاکان دمیر اهل ترکیه انتخاب شد که مطابق انتظار، با او هم در رویداد معتبر جام جهانی ضعیف ترین نتایج تاریخ بسکتبال ایران در این رقابت ها رقم خورد. بطوری که در بین 32 تیم در رده ی ماقبل آخر قرار گرفتیم و فقط اردن را (به مدد گل خورده کمتر) پشت سرگذاشتیم و شرایط تا آنجا پیش رفت که در کمال تعجب، حتی سهمیه برای حضور در رقابت های انتخابی المپیک نیز از بین رفت.
با این سرمربی اهل ترکیه حتی در بازی های آسیایی نیز صعیف ترین نتایج یک دهه پیش را گرفتیم تا جایی که اگر در دوره های مدیریتی محمود مشحون و رامین طباطبایی به فینال می رسیدیم، در این دوره حتی به جمع 4 تیم هم نرسیدیم و در ادامه هم در رقابت های پنجره ی اول کاپ آسیا در تهران مقابل قطر، تیم درجه 3 آسیا، تا مرز شکست پیش رفتیم و با چاشنی تجربه و شانس از مهلکه گریختیم.

در تیم های ملی رده های سنی پایه نیز تغییرهای مبهم و سوال برانگیزی را شاهد بودیم به حدی که تیم ملی نوجوانان 2 بار در رقابت های آسیایی از راهیابی به جمع 4 تیم برتر و گرفتن جواز حضور در جام جهانی محروم شد.

در رقابت های جوانان آسیا که میزبان بودیم باز هم تغییرهای کادرفنی نتیجه بخش نبود و تا حدی بد عمل کردیم که باوجود، عدم حضور استرالیا و نیوزلند هم به جمع 4 تیم مرحله ی نیمه نهایی نرسیدیم و از حضور در جام جهانی محروم شدیم.

فرایندهای استعدادیابی و برنامه های آموزشی نیز هرچند سنگری برای محافظت از برنامه های ناکارآمد بوده اما اثربخش بودن آنها در هاله ای از ابهام است.

اکنون فدراسیون بسکتبال با مدیریت جواد داوری که باعث دورماندن بسیاری از چهره های کارآمد در فدراسیون شده است، به اولین افتخار خود نایل آمد و در کاپ آسیا به مقام قهرمانی باارزشی رسید چرا که آخرین مدال ایران در این رقابت ها به سال 2013 بازمی گشت.

اما این عنوان نایب قهرمانی هر چند اولین موفقیت برای این فدراسیون بعد از دو سال محسوب می شود اما نباید از حقیقت های پنهان آن غفلت کنیم که نتیجه ی غفلت، وضعیتی به مراتب بدتر از 2 سال گذشته، برای آینده ی بسکتبال ایران به دنبال خواهد داشت.

اکنون در هلهله ی شادی از این عنوان، برخلاف موج سواری، صادقانه ترین راه برای برون رفت از شرایط مدیریتی بسکتبال، این است که مسایل مختلف با صداقت و شفاف سازی برای جامعه ی بسکتبال گفته شود.

در این دوره از رقابت های بسکتبال 3 نفره کاپ آسیا باز هم شاهد حضور بازیکنان مطرح بسکتبال استاندارد در تیم های 3 نفره پسران و دختران ایران هستیم و این درحالی است که فدراسیون درون تشکیلات اداری خود، دارای سازمان بسکتبال 3 نفره است و حتی رقابت های مختلف داخلی را نیز در طول سال برگزار کرده، اما دریغ از توجه به طرفیت های اصلی این رشته که با بی توجهی به آنها، همواره شاهد حضور ملی پوشان بسکتبال استاندارد در تیم های 3 نفره خود هستیم، ولی، دیگر کشورهای قاره کهن، از ظرفیت های این رشته به خوبی استفاده می کنند.

در حقیقت بسکتبال 3 نفره ی ایران با وجود بعضی شعارها همچنان از بسکتبال استاندارد جدانشده است و این اجحاف بزرگ در حق ورزشکاران اصلی این رشته است.

از طرفی استفاده مکرر از بازیکنان شاخص بسکتبال استاندارد در تیم ملی سه نفره، کاملا با شعار نسل سازی رییس فدراسیون، فاصله دارد.

منطقی آن است که بسکتبال 3 نفره و استاندارد از هم جدا باشد و این اتفاقی که اکنون رخ داده و بسکتبالیست های شاخص ما در 5 نفره برای 3 نفره ارمغان آور یک مقام دومی آسیا شده اند، حرفه ای نیست.

مساله ی دیگر آن که، وقتی قرار است از ظرفیت اصلی بسکتبال 3 نفره استفاده نشود، چرا باید مسابقات داخلی برگزار کرد؟ اگر هم قرار است همان ملی پوشان بسکتبال استاندارد و بازیکنان شاخص 5 نفره دعوت شوند، چرا در تیم دختران، «شادی عبدالوند» به عنوان پرافتخارترین ورزشکار زن بسکتبال، به اردو دعوت می شود و بعد خط می خورد؟

همان طور که حذف «محمد جمشیدی» در تیم بسکتبال استاندارد آقایان، در یک سال گذشته، بسیار سوال برانگیز، مبهم و شایبه ی اغراض شخصی با این بازیکن را در اذهان پدید آورده است، خط خوردن «شادی عبدالوند» هم، چنین حالتی را برانگیخته و جالب آن که، هیچ گاه پاسخی منطقی از سوی رییس فدراسیون، به جامعه مخاطبان و حتی متخصصان بسکتبال داده نشده است.

با این اوصاف و با توجه به این عنوان، آنچه برای جامعه ی بسکتبال اهمیت دارد، مسیر آینده ی بسکتبال ایران است و بیم آن وجود دارد که سومدیریت های 2 سال اخیر که در انتخاب های تیم ملی بزرگسالان و دیگر رده ها و همچنین تغییر و تحول های عجولانه و بهاندادن به خردجمعی با عدم توجه به تجربه ی صاحب نظران دلسوز بی ادعا و متاسفانه ارتباط غیرمنطقی با رسانه ها، همچنان ادامه یابد و بسکتبال 3 نفره، چتری برای پوشش ناکامی های محض 2 سال گذشته در فدراسیون بسکتبال باشد، چونان ریختن سطل آبی در یک باغ.

در همین رویداد کاپ آسیا، اگر عدالت و انصاف وجود داشت، چه بسا تیم ملی بسکتبال 3 نفره دختران با ترکیب بهتری اعزام می شد و آنها هم می توانستند با مدال بازگردند.

آنچه مسلم است وزیر ورزش و جوانان که دوران طلایی و پرافتخار بسکتبال ایران در زمان محمود مشحون را به یاد دارد، بسیار آگاهانه و کارشناسانه به اوضاع این رشته و ناکامی ها و سومدیریت های 2 سال اخیر آگاهی و وقوف دارد و بسبار بعید به نظرمی رسد که، مدیران عالی و کاربلد ورزش ایران، خام شعارها و هیاهوهای این جام شوند.

با این حال انتظار می رود کسب این مقام با ارزش سرپوشی برای 2 سال ناکامی، که باعث فرصت سوزی و سرمایه سوزی های مالی و انسانی بسیاری شد، نشود و انگیزه ای برای اصلاح و جبران شکست های فنی و اخلاقی متعدد باشد.

در پایان امیدواریم مدیران که در فدراسیون بسکتبال، بر اریکه ی قدرت تکیه دارند، برای نجات، نشانی غلط به ورزش ایران ندهند تا چند صباحی بتوانند در باد این مقام کسب شده بیاسایند و از سویی آگاه باشند که دیگر جامعه هوشیار است و خیلی خوب تفاوت ها، کم کاری ها و سومددیریت ها را درک می کند.

258258