معرفی انیمیشن کوتاه فانتاسماگوری (Fantasmagorie)

انیمیشن کوتاه «فانتاسماگوری» (Fantasmagorie)، ساخته امیل کول در سال ۱۹۰۸، نه فقط یک فیلم قدیمی، بلکه اولین انیمیشن دست کشیده تاریخ و سرآغاز انقلابی در هنر متحرک سازی است. این اثر نقطه شروعی برای دنیای پر زرق و برق انیمیشنی شد که امروز می بینیم.

تا حالا به این فکر کرده اید که اولین جرقه های انیمیشن چطور زده شد؟ یا اینکه چطور شد تصاویر ثابت، جان گرفتند و شروع به حرکت کردند؟ خب، جواب این سوال ها برمی گرده به سال ۱۹۰۸ و یک شاهکار فرانسوی به اسم «فانتاسماگوری» (Fantasmagorie). این انیمیشن کوتاه، که خالقش یک نابغه فرانسوی به اسم امیل کول بود، نه تنها نقطه آغازین یک هنر جدید رو رقم زد، بلکه دریچه ای به دنیای بی کران خلاقیت و خیال رو باز کرد.

فانتاسماگوری فقط یک فیلم قدیمی نیست؛ یک پدیده تاریخی و هنریه که ارزشش رو در گذر زمان حفظ کرده. توی این مقاله می خوایم یه سفر هیجان انگیز به دل تاریخ انیمیشن داشته باشیم و ببینیم این فیلم کوتاه چطور تونست دنیا رو تکون بده. از داستان ساده و در عین حال پیچیده اش گرفته تا خالق باهوشش، تکنیک های جادویی که برای ساختش استفاده شد و البته میراث بزرگی که برای دنیای انیمیشن به جا گذاشت، همه رو با هم بررسی می کنیم. پس اگه شما هم از اون دست آدم هایی هستید که به ریشه ها و آغاز هر چیز بزرگ کنجکاوید، این مقاله برای شماست و بهتون قول میدم حسابی شگفت زده بشید.

فانتاسماگوری در یک نگاه: از داستان تا مشخصات فنی

بیایید اول یه نگاه سریع به این انیمیشن داشته باشیم تا بفهمیم چی توی اون ۱ دقیقه و ۲۰ ثانیه جادویی اتفاق میفته. اگه بخوایم خیلی خلاصه بگیم، فانتاسماگوری یه جور نمایش سوررئالیستی و خیلی بامزه است که حسابی تخیل آدم رو قلقلک میده. شخصیت اصلی فیلم یه مرد چوب خطی ساده است که مدام تغییر شکل میده و با اشیای عجیب و غریب سر و کله می زنه.

تصور کنید یه مرد کوچولوی چوب خطی رو که توی یه فضای سیاه و خالی راه میره و هر لحظه ممکنه تبدیل به یه چیز دیگه بشه. یه بطری شراب ممکنه جلوی چشم تون یهو بشه یه گل، یا اون گل توی چشم به هم زدنی تبدیل بشه به یه فیل گنده! این دگردیسی ها اونقدر سریع و بی منطق اتفاق میفتن که واقعاً حس می کنید وارد دنیای خیال شدید. فیلم پر از صحنه هاییه که آدم رو مجبور می کنه دوباره و سه باره نگاه کنه تا مطمئن بشه چیزی رو از دست نداده. بعضی وقت ها هم دست خود انیماتور (امیل کول) وارد صحنه میشه و انگار که داره شخصیت ها رو نقاشی یا پاک می کنه، که این خودش یه لایه دیگه به جذابیت فیلم اضافه می کنه و حس می کنی خود خالق داره باهات شوخی می کنه.

شخصیت ها فقط همون مرد چوب خطی نیستن. یهو ممکنه یه دلقک از ناکجاآباد ظاهر بشه، یا یه جنتلمن با کلاه بلند، یا حتی یه خانم با کلاهی پر از پر که توی سینما نشسته. این تغییرات بی وقفه، بدون هیچ منطق داستانی مشخصی اتفاق می افتن، و همین، فانتاسماگوری رو خاص می کنه. انگار که کول می خواسته بگه: توی دنیای انیمیشن، هر چیزی ممکنه! هر چیزی که توی ذهنم بیاد، می تونه روی پرده سینما جون بگیره.

مشخصات کلیدی فیلم «فانتاسماگوری»:

• نام: فانتاسماگوری (Fantasmagorie)
• کارگردان: امیل کول (Émile Cohl)
• سال تولید: ۱۹۰۸
• کشور: فرانسه
• مدت زمان: ۱ دقیقه و ۴۵ ثانیه (که ۱ دقیقه و ۲۰ ثانیه اون انیمیشن خالصه و بقیه تیتراژ و شروع و پایان فیلمه)
• ماهیت: فیلم صامت و بی کلام
• تعداد فریم ها: حدود ۷۰۰ نقاشی مجزا

همین بی کلام بودن فیلم باعث میشه که هر کسی، از هر جای دنیا، بتونه باهاش ارتباط برقرار کنه و از دیدنش لذت ببره. زبان جهانیِ تصویر، اینجا خودش رو حسابی نشون میده و بدون نیاز به هیچ ترجمه ای، جادوگری خودش رو به رخ می کشه. این انیمیشن، حتی با استانداردهای امروز هم، هنوز تازگی و جذابیت خودش رو داره و میشه ساعت ها به تغییر شکل ها و بازی های بصریش خیره شد.

امیل کول: پدری که به رویاها حرکت بخشید

حالا که با خود فیلم فانتاسماگوری آشنا شدیم، وقتشه بریم سراغ مغز متفکر پشت این اثر، یعنی امیل کول (Émile Cohl). کول شاید یه اسم آشنا توی دنیای هنر و سینما نباشه، اما بدون شک یکی از تاثیرگذارترین آدم های تاریخ انیمیشنه. خیلی ها اون رو «پدر انیمیشن» می دونن و راستش رو بخواهید، بی راه هم نمیگن؛ چون کاری که اون کرد، واقعاً یه کار پدرانه و پایه گذار بود.

امیل کول سال ۱۸۵۷ توی پاریس به دنیا اومد و قبل از اینکه سراغ انیمیشن بیاد، کلی تجربه توی هنرهای دیگه داشت. اون یه کارتونیست ماهر بود، توی عکاسی دستی بر آتش داشت و حتی توی تئاتر هم فعال بود. از هنرهای خیابانی و سیرک گرفته تا کارهای گرافیکی و طراحی، کول توی زمینه های مختلفی تجربه کسب کرده بود. همین پیشینه هنری متنوع، بهش یه دید باز و خلاقانه داده بود که بعدها حسابی به کارش اومد.

توی اون سال ها که سینما تازه داشت جون می گرفت و مردم شیفته دیدن تصاویر متحرک بودن، کول متوجه شد که با ترکیب نقاشی ها و عکاسی، میشه کاری کرد که تصاویر ثابت جون بگیرن و حرکت کنن. این ایده، که امروز بهش میگیم انیمیشن، توی اون زمان یه جور جادو بود! مردم عادت کرده بودن به فیلم های کوتاه از واقعیت یا داستان های ساده که با بازیگرهای واقعی ساخته میشد. حالا فکر کنید یه نفر بیاد و بگه میشه یه دنیای کاملاً خیالی رو، فقط با نقاشی، روی پرده سینما نشون داد!

شاید بپرسید چی شد که کول به سمت انیمیشن کشیده شد؟ خب، فضای اون زمان سینما، پر از آزمایش و نوآوری بود. هر روز یه تکنیک جدید کشف میشد و مردم تشنه دیدن چیزهای جدید و شگفت انگیز بودن. کول که خودش روحیه هنری و خلاقی داشت و همیشه دنبال راه های جدید برای بیان ایده هاش بود، دید که میتونه با این تکنیک جدید، دنیایی از خیال رو روی پرده سینما بیاره که با هیچ فیلم واقعی ای نمیشد به تصویر کشید. برای همین هم، دست به کار شد و فانتاسماگوری رو ساخت تا مرزهای ممکن رو جابجا کنه.

اینکه چرا بهش میگن «پدر انیمیشن»، برمی گرده به همین کارهای پیشگامانه اش. کول اولین کسی بود که به شکل سازمان یافته و هدفمند، فریم به فریم نقاشی کرد و اون ها رو کنار هم گذاشت تا حرکت بسازه. قبل از اون هم تلاش هایی برای متحرک سازی بود، اما هیچ کس به اندازه کول، به این تکنیک به عنوان یک هنر مستقل نگاه نکرده بود. اون پایه های انیمیشن سنتی رو بنا گذاشت و راه رو برای همه انیماتورهای بعد از خودش باز کرد. کول به معنی واقعی کلمه، به نقاشی ها زندگی بخشید و دنیای جدیدی از هنر رو به روی بشر گشود.

رازهای متحرک سازی: چطور فانتاسماگوری زنده شد؟

رسیدیم به جذاب ترین بخش ماجرا! چطور امیل کول تونست این کارتون رو بسازه؟ توی سال ۱۹۰۸ که نه نرم افزاری بود، نه کامپیوتری، ساختن یه انیمیشن پیشگام واقعاً یه کار طاقت فرسا و پر از خلاقیت دستی بود. تکنیکی که کول استفاده کرد، خودش به تنهایی یه شاهکاره و بعدها شد پایه و اساس انیمیشن سنتی و دست کشیده.

نوآوری «تخته سیاه متحرک»

امیل کول یه روش خیلی هوشمندانه به کار برد که بهش میگن «تخته سیاه متحرک». فکر کنید هر فریم از فیلم، یه نقاشی دستی روی کاغذ بوده. کول این نقاشی ها رو روی کاغذ سفید می کشید، بعد از هر کدوم یه عکس نگاتیو می گرفت. وقتی نگاتیوها رو به هم وصل می کرد و پخش می کرد، نتیجه چیزی شبیه به نقاشی با گچ سفید روی تخته سیاه می شد. برای اون زمان، این خودش یه جور جادو بود و باعث میشد تماشاچی باورش نشه که داره چی می بینه!

در واقع، کول از کاغذ سفید برای نقاشی استفاده می کرد، اما با معکوس کردن نگاتیوها (مثل عکاسی قدیم، که نگاتیوها رنگ ها رو برعکس نشون میدادن)، تونست پس زمینه ای تیره و خطوطی روشن ایجاد کنه که شبیه به گچ روی تخته سیاه به نظر میومد. این کار نه تنها یه سبک بصری خاص به فیلم می داد که خیلی هم خاص و یونیک بود، بلکه تولیدش هم برای اون زمان منطقی تر و کم هزینه تر بود. این تکنیک، نشون از هوش و ذکاوت کول توی استفاده از امکانات موجود داشت.

از فریم ها تا حرکت روان در «فانتاسماگوری ۱۹۰۸»

فانتاسماگوری از حدود ۷۰۰ نقاشی مجزا تشکیل شده. اگه فکر می کنید برای هر ثانیه، ۲۴ تا نقاشی کشیده شده، اشتباه می کنید! کول از تکنیکی به اسم «انیمیشن روی دوها» (animated on twos) استفاده کرد. یعنی چی؟ یعنی هر نقاشی رو دو بار توی فیلمبرداری استفاده کرد. به جای ۲۴ فریم منحصر به فرد در ثانیه، ۱۲ فریم منحصر به فرد در هر ثانیه به کار برد. این کار باعث میشد که هم سرعت تولید بالا بره و هم هزینه کمتری داشته باشه؛ چون کشیدن ۷۰۰ نقاشی خودش کلی زمان می برد! با اینکه حرکت ها شاید کمی بریده بریده به نظر برسن، اما برای اون زمان یه انقلاب بود و حس حرکت رو به خوبی منتقل می کرد.

کل این فرایند تولید، یه جور «جریان سیال ذهن» (stream of consciousness) بود. یعنی امیل کول از قبل فیلمنامه دقیقی نداشت! اون توی لحظه شروع به نقاشی می کرد و اجازه می داد ایده هاش آزادانه روی کاغذ شکل بگیرن و تغییر کنن. این سبک کاری، به فیلم یه حس خودجوش و غیرقابل پیش بینی بودن میده که تا امروز هم جذابه و نشون میده چقدر کول توی لحظه می تونست خلاق باشه و از هیچ، دنیا خلق کنه.

«فانتاسماگوری فقط مجموعه ای از تصاویر متحرک نبود، بلکه نمایشی از پتانسیل بی حد و مرز ذهن انسان برای خلق دنیایی کاملا جدید و فراتر از واقعیت بود. این فیلم ثابت کرد که مرزهای هنر، همان مرزهای ذهن ماست.»

آیا کول از کسی تقلید کرده بود؟

البته که امیل کول اولین کسی نبود که سعی کرد تصاویر رو متحرک کنه. قبل از اون هم کارهایی مثل «فازهای طنز چهره های خنده دار» (Humorous Phases of Funny Faces) ساخته جی. استوارت بلکتون توی سال ۱۹۰۶ وجود داشت. بلکتون هم از تکنیک نقاشی روی تخته سیاه و فیلمبرداری فریم به فریم استفاده کرده بود و کارش رو خیلی خوب انجام داده بود.

اما فرق کول با بقیه چی بود؟ کول فراتر رفت. کار بلکتون بیشتر شبیه فیلمبرداری از یه نقاش بود که داره نقاشی می کشه و بعضی چیزها رو تغییر میده؛ یعنی یه جور مستند از فرآیند نقاشی. اما کول خودش رو از واقعیت جدا کرد و وارد دنیای انتزاعی شد. توی فانتاسماگوری، اشیا و شخصیت ها واقعاً تبدیل میشن به چیزهای دیگه، بدون هیچ منطق دنیای واقعی. این دگردیسی های بی منطق و بدون داستان مشخص، تفاوت اصلی کار کول بود و اون رو به عنوان پدر انیمیشن مدرن معرفی کرد. کول نه فقط حرکت ساخت، بلکه به حرکت، معنای جدیدی داد و دنیایی جدید از خیال رو باز کرد.

فانتاسماگوری؛ فراتر از یک کارتون: مضامین و ریشه های هنری

شاید در نگاه اول، فانتاسماگوری فقط یه سری نقاشی بامزه باشه که مدام تغییر شکل میدن، اما اگه یه کم عمیق تر بهش نگاه کنیم، می بینیم که این فیلم پر از ارجاعات هنری و مفاهیم جالبه. امیل کول الکی اسم «فانتاسماگوری» رو برای فیلمش انتخاب نکرده بود؛ پشت این اسم و پشت هر دگردیسی توی فیلم، یه دنیای فکری نهفته است.

جنبش «ناهماهنگ ها» و تأثیرش بر کول

برای اینکه عمق کار کول رو بفهمیم، باید با یه جنبش هنری فرانسوی به اسم «جنبش ناهماهنگ ها» (Incoherent Movement) آشنا بشیم. این جنبش توی اواخر قرن نوزدهم توی فرانسه شکل گرفت و هنرمنداش دوست داشتن از منطق، نظم و قواعد سنتی هنر فرار کنن. اون ها به دنبال طنز، پوچی، دگردیسی های عجیب و غریب و ترکیب چیزهایی بودن که هیچ ربطی به هم نداشتن؛ یعنی دقیقاً همون چیزهایی که توی فانتاسماگوری می بینیم. این جنبش یه جور شورش هنری علیه جدی بودن و خشک بودن هنر کلاسیک بود.

فانتاسماگوری دقیقاً بازتاب همین روحیه بود. تغییر شکل های بی دلیل و شوخ طبعانه توی فیلم، همون چیزیه که توی آثار هنرمندان ناهماهنگ هم دیده میشد. کول که خودش توی محیط های هنری پاریس بزرگ شده بود و با هنرمندان و روشنفکران زیادی در ارتباط بود، مطمئناً با این جنبش آشنایی داشت و ایده هایش رو از اون گرفته بود. این دگردیسی ها نه فقط یه بازیگوشی ساده، بلکه یه بیانیه هنری در برابر هنر خشک و منطقی اون زمان بود. کول با این کارش نشون داد که هنر میتونه آزاد، رها و حتی بی منطق باشه.

راز نام «فانتاسماگوری»: ارجاع به گذشته

اگه فکر می کنید این اسم یه اسم عجیب و غریبه، حق دارید! اما پشت این اسم، یه تاریخچه جالبه که به قرن ها قبل برمی گرده. کلمه «فانتاسماگوری» از نمایش های فانوس جادویی قرن نوزدهم میاد. توی اون زمان، نمایش هایی بودن که با استفاده از پروژکتورهای خاصی به اسم «فانتاسماگراف»، تصاویر شبح وار و ترسناکی رو روی دیوارها یا دود نمایش می دادن تا مخاطب رو بترسونن و شگفت زده کنن. این نمایش ها با حرکت دادن پرده ها و استفاده از لنزهای مختلف، توهم حرکت و تغییر شکل رو ایجاد می کردن.

این نمایش ها به «phantasmagoria magic lantern shows» معروف بودن و هدفشون این بود که توهم و ترس رو توی ذهن تماشاچی ها ایجاد کنن و حس کنن ارواح یا تصاویر خیالی رو دارن می بینن. حالا فکر کنید امیل کول اسم انیمیشنش رو که پر از تغییر شکل های عجیب و غریبه و مثل یه رویا یا کابوس می مونه، «فانتاسماگوری» میذاره. این انتخاب اسم هوشمندانه، حس تصاویر شبح وار و دگرگون شونده رو توی ذهن تماشاچی زنده می کنه و به فیلمش عمق بیشتری میده. کول با این کار، یه جور ادای احترام به پیشینیان خودش توی حوزه جادو و توهم بصری کرد.

معنای دگردیسی ها: فراتر از بازیگوشی

این تغییر شکل های مداوم توی فانتاسماگوری، فقط بازیگوشی نیستن. اون ها نشون دهنده قدرت انیمیشن برای شکستن مرزهای واقعیت هستن. توی دنیای واقعی، یه بطری شراب هیچ وقت تبدیل به یه گل نمیشه، اما توی انیمیشن، هر چیزی ممکنه! این دگردیسی ها یه جور جشن گرفتن خلاقیت بی قید و شرط و آزادی هنری هستن که کول با تمام وجود بهش اعتقاد داشت. اون می خواست نشون بده که ذهن انسان چقدر میتونه رها باشه و هر ایده ای رو به واقعیت بصری تبدیل کنه.

از یه زاویه دیگه، میشه گفت این تغییرات نماد بی ثباتی و سیالیت زندگی هم هستن. هیچی توی این دنیا ثابت نیست و همه چیز مدام در حال دگرگونیه. امیل کول با این کارهای ساده و ابتدایی، مفاهیم عمیق تری رو نشون داد که هنوز هم توی هنر مدرن حرف برای گفتن دارن. این فیلم یه جور یادآوریه که دنیا همیشه در حال تغییره و هنر هم باید این تغییر رو بازتاب بده. این فقط تحلیل انیمیشن فانتاسماگوری نیست، بلکه نگاهی به فلسفه نهفته در آن است.

میراثی به بزرگی دنیای انیمیشن: تأثیرات فانتاسماگوری

فانتاسماگوری فقط یه فیلم کوتاه از صد سال پیش نیست؛ این فیلم یه نقطه عطف بزرگ توی تاریخ هنر هفتمه. بدون اغراق میشه گفت که اگر امیل کول و این انیمیشن پیشگام نبودن، شاید دنیای انیمیشن امروز شکل و شمایل دیگه ای داشت. این اثر، مثل یه جرقه بود که آتیش یه انقلاب هنری رو روشن کرد و مسیر رو برای آیندگان هموار کرد.

نقطه آغاز یک مسیر بی پایان در انیمیشن

فانتاسماگوری راه رو برای همه انیمیشن های بعدی هموار کرد. قبل از اون، ایده ی «تصاویر متحرک» بیشتر شبیه شعبده بازی بود تا هنر. اما کول نشون داد که میشه با فریم به فریم نقاشی کردن و داستان پردازی بصری، یه دنیای کامل خلق کرد. این فیلم به دنیا ثابت کرد که انیمیشن نه تنها ممکنه، بلکه پتانسیل های بی شماری برای گفتن داستان و ابراز هنر داره. کول یه زبان جدید برای هنر کشف کرد.

اگه امروز انیمیشن های پیکسار، دیزنی یا استودیوهای بزرگ ژاپنی رو می بینیم که هر کدوم تکنیک های پیچیده ای دارن و دنیا رو مجذوب خودشون کردن، باید یادمون باشه که این مسیر از همین کارگاه کوچک امیل کول و ۷۰۰ نقاشی ساده شروع شده. اونها وامدار نگاه خلاقانه و جسورانه کول هستن که جرأت کرد از چارچوب ها خارج بشه و دنیایی نو رو بسازه. این فیلم، اولین قدم بود در راهی که تا بی نهایت ادامه دارد.

پایه گذاری اصول انیمیشن سنتی و دست کشیده

تکنیک هایی که امیل کول برای ساخت فانتاسماگوری به کار برد، هرچند ساده و ابتدایی به نظر میرسن، اما پایه گذار اصول اصلی انیمیشن سنتی شدن. مفهوم «فریم به فریم» (frame-by-frame) و ایده ی «انیمیشن روی دوها» (animated on twos) هنوز هم توی بعضی از انیمیشن ها کاربرد دارن و بخش جدانشدنی از تاریخ این هنر هستن. این یعنی کارهای کول، فقط برای زمان خودش نبودن، بلکه تا ابد به عنوان درس و الگو باقی موندن.

کول با این کارش نشون داد که چطور میشه با صبر و دقت، حرکت های واقعی رو از دل نقاشی های ثابت بیرون کشید. این درس بزرگی برای نسل های بعدی انیماتورها بود که هنوز هم ازش استفاده می کنن و هر کسی که وارد این حوزه میشه، باید اول با همین اصول آشنا بشه. تکنیک های انیمیشن اولیه کول، واقعاً انقلابی و ماندگار بودن.

اهمیت آموزشی و پژوهشی

برای دانشجوها و پژوهشگرهای رشته های انیمیشن، سینما و هنر، فانتاسماگوری یه گنجینه است. این فیلم بهشون نشون میده که ریشه های هنری که امروز باهاش کار می کنن کجاست و چطور به اینجا رسیده. برای درک عمیق تر تاریخچه انیمیشن، مطالعه این اثر از نان شب واجب تره!

با تحلیل این اثر، میشه به درک عمیق تری از تکامل زبان بصری، تکنیک های انیمیشن اولیه و چگونگی تأثیر هنر بر تکنولوژی (و بالعکس) رسید. فانتاسماگوری هنوز هم یه منبع الهام بزرگه؛ نه فقط برای تکنیکش، بلکه برای روحیه ی خلاقیت و نوآوری بی حد و مرز امیل کول. هر دانشجوی انیمیشنی باید حداقل یک بار این فیلم رو ببینه و در موردش فکر کنه.

جایگاه در فرهنگ جهانی و ارجاعات مدرن

ممکنه اسم فانتاسماگوری برای خیلی ها ناآشنا باشه، اما تأثیرش توی فرهنگ جهانی انیمیشن انکارناپذیره. خیلی از انیماتورهای مدرن، آگاهانه یا ناآگاهانه، از ایده ها و رویکردهای کول الهام گرفتن. این فیلم نشون داد که انیمیشن میتونه فراتر از داستان گویی صرف باشه و وارد دنیای انتزاعی، فلسفی و حتی تجربی بشه. امروزه، فیلم ها و انیمیشن های زیادی رو می بینیم که از دگردیسی های عجیب و غریب یا بازی با منطق بصری استفاده می کنن؛ همه اینها به نوعی مدیون جرقه های اولیه امیل کول هستن.

مثلاً اگه توی انیمیشن های مدرن، یه شخصیت یهو به یه شی دیگه تبدیل میشه، یا از یه فرم خارج میشه و به فرم دیگه ای میره، ریشه هاش رو میشه توی همون دگردیسی های ۱ دقیقه و ۲۰ ثانیه ای کول پیدا کرد. این فیلم به دنیا نشون داد که تخیل چقدر میتونه قدرتمند باشه و مرزهای داستان گویی رو جابجا کنه. «تاثیرات فانتاسماگوری بر انیمیشن» نه فقط یه بحث آکادمیک، بلکه یه واقعیت ملموس در دنیای هنر امروزه.

«فانتاسماگوری، چراغ راهی شد برای انیماتورهای آینده تا در تاریکی ناشناخته ی متحرک سازی، مسیر خود را بیابند و دنیایی نوین خلق کنند که تا ابد ذهن انسان را به چالش بکشد.»

نتیجه گیری: آغاز یک رویا، میراثی برای همیشه

خب، رسیدیم به آخر این سفر هیجان انگیز به دنیای فانتاسماگوری. دیدیم که چطور این انیمیشن کوتاه، با خالق نابغه اش، امیل کول، تونست تاریخ ساز بشه و پایه های هنر انیمیشن رو بنا کنه. از تکنیک های ساده اما خلاقانه «تخته سیاه متحرک» گرفته تا دگردیسی های بی منطق و ارجاعات عمیق به جنبش ناهماهنگ ها، همه و همه دست به دست هم دادن تا فانتاسماگوری رو به اثری ماندگار تبدیل کنن. این فیلم، واقعاً یه معجزه هنری برای زمان خودش بود.

این فیلم نه تنها یه نمایش بامزه از تصاویر متحرک بود، بلکه یه بیانیه هنری، یه انقلاب تکنولوژیکی و یه نقطه عطف بزرگ توی سیر تکامل هنر هفتم محسوب میشه. فانتاسماگوری نشون داد که با کمی خلاقیت، حتی ساده ترین نقاشی ها هم میتونن جون بگیرن و دنیایی از معنا رو به ما هدیه بدن. این اثر، یه جور اثبات بود که تخیل انسان هیچ محدودیتی نداره و میشه با اون، غیرممکن ها رو ممکن کرد.

اگه تا الان این شاهکار رو ندیدید، حتماً یه سر بهش بزنید. تماشای این انیمیشن ۱ دقیقه و ۲۰ ثانیه ای، نه تنها شما رو با ریشه های انیمیشن آشنا می کنه، بلکه بهتون کمک می کنه تا قدر این هنر شگفت انگیز رو بیشتر بدونید. فانتاسماگوری، اولین رویای متحرکی بود که به حقیقت پیوست و تا همیشه توی تاریخ سینما و انیمیشن، جایگاه خودش رو حفظ خواهد کرد. این فیلم کوتاه امیل کول، شروع یک ماجراجویی بی نهایت بود که هنوز هم ادامه داره و هر روز ما رو با خودش به دنیای شگفتی ها می بره. پس هر وقت یه انیمیشن جدید دیدید، یادی هم از امیل کول و «فانتاسماگوری» بکنید که اولین قدم رو برای این هنر بزرگ برداشت.